Zdarza się, że dorośli ludzie nie potrafią budować trwałych relacji z innymi. Mogą być wykształceni, pracowici, osiągać życiowe sukcesy, a mimo to pozostają samotni. Zdolność do tworzenia trwałych i satysfakcjonujących związków wynosimy z podstawowej relacji jakiej doświadczyliśmy w życiu. Jest nią relacja z naszymi rodzicami. Jeśli cechowała się stabilnością (rodzice byli przewidywalni, reagowali adekwatnie na potrzeby dziecka) i trwałością (rodzice byli obecni w życiu dziecka, dawali mu poczucie bezpieczeństwa), to istnieje duża szansa, że osoba taka nie będzie miała w przyszłości większych trudności w budowaniu związków partnerskich czy przyjaźni. Niestety nie zawsze tak się dzieje. Jeśli we wczesnych latach życia dziecko doświadcza zaniedbań, nadmiernych wymagań, przemocy fizycznej lub psychicznej, rozłąki (częste wyjazdy, rozwód, śmierć) matryca na której budowany jest pierwowzór relacji miedzy ludzkich zostaje uszkodzona i zapamiętana w psychice. Będąc świadkiem konfliktów i awantur rodziców, dziecko nasiąka niszczącymi emocjami, czerpiąc w ten sposób błędne wzorce. W życiu dorosłym osoba z takimi doświadczeniami urazowymi może nie wchodzi w głębsze relacji z obawy przed bliskością czy odrzuceniem. Może również wybierać takich partnerów życiowych, którzy nie dostarczają jej satysfakcji. W ten sposób nieświadomie odtwarza wzorzec jaki wyniosła z domu rodzinnego. Również nadmiernie bliskie relacje z jednym z rodziców mogą przyczynić się do trudności w znalezieniu życiowego partnera (zbyt bliska relacja matki z synem i ojca z córką). Odnalezienie przyczyn trudności w budowaniu związków jest zadaniem psychoterapeuty psychodynamicznego lub systemowego. Dzięki psychoterapii możliwe staje się „złamanie złego kodu” i stworzenie nowego na bazie, którego osoba będzie mogła zbudować szczęśliwy związek.