Granica między zamiłowaniem do wykonywanej pracy, a destrukcyjnym przymusem do jej wykonywania jest bardzo cienka. Pracoholizm to stan psychiczny, który charakteryzuje się stałą, silną potrzebą wykonywania pracy lub innych czynności z nią związanych. Pracoholik to osoba uzależnienia od wykonywania pewnych czynności, u której dochodzi do zaburzenia równowagi między istotnymi elementami życia codziennego. Jeśli praca staje się jedynym źródłem większej satysfakcji, a życie rodzinne, relacje z innymi, hobby schodzą na dalszy plan lub zanikają w ogóle wówczas możemy mówić o pracoholizmie. Pracoholizm w wielu aspektach przypomina uzależnienie. Można powiedzieć, że jest więc formą patologicznego zachowania, a praca formą narkotyku.

Niestety pracoholizm często jest akceptowany społecznie, co więcej uznawany za wartość. Osoby uzależnione od pracy często same podkreślają, że są zapracowane, nie mają na nic czasu, oddają się  w każdej wolnej chwili pracy. Można dać się zwieść tym opowieściom i pomyśleć, że jest to osoba ambitna, konsekwentna, „człowiek sukcesu”. Rzeczywistość jednak bywa zupełnie inna. Osoby cierpiące z powodu pracoholizmu, tak jak alkoholicy rozładowują napięcie emocjonalne oddając się pracy bez ograniczeń.

Podatność na pracoholizm tkwi w cechach osobowości danej jednostki: perfekcjonizmie, zachwianym poczuciu własnej wartości i poczuciu bezpieczeństwa. Zaangażowanie w pracę na chwilę redukuje lęk, podnosi poczucie wartości czy poprawia samoocenę, lecz na dłuższą metę niszczy życie. Nie jest rozwiązaniem wewnętrznych, osobowościowych problemów danej jednostki, lecz ich zagłuszeniem.